«اُسكاروايد» اظهار مي داشت كه «طبيعت از هنر تقليد مي كند» او چگونگي ارتباط بين هنر و محيط را كه به وسيله يك امر فوق العاده هنر محيطي «Environmental Art» در دهه هاي 1970 تغيير شكل يافته بود را نمي توانست تصور كند.يكي از مهمترين جنبه هاي هنري بي پيرايه يا بي چيز كه كمتر مورد تحليل قرار گرفته و غالباً از نظرها پنهان مي ماند، جابه جايي توجه بيننده از يك شيء تنها، به روي مجموعه يك چيدمان است.هنر محيطي اصطلاحي براي توصيف آثار سه بعدي كه تماشاگر بتواند به فضاي آنها داخل شود و خود را در محيطي ساخته شده حس كند.سابقه تچربيات جدي در هنر محيطي (Environmental Art) يا هنر چيدمان (Installation Art) به دهه 1920 و كارهاي دادائيست ها همچون كرت شوئيترز و سپس سورئاليست ها و پيشگامان هنر پاپ باز ميگردد.ولي اين اصطلاح (هنر محيطي) به صورت هنري مستقل از اواخر دهه 1950 رايج شد.كشف عميق آرماني تكنيكي كه كارهاي هنري تجربه كرده اند، ارتباط بين هنر و محيط را معنا مي بخشد. در هنر محيطي طبيعت، هنر است. كوهها، دره ها و پديده هاي طبيعي و فضاهاي عميق و باز، پايه و اساس پروژه هاي هنري جديد هستند. هنرمند از محدوديتهاي كارهاي محبوس در موزه ها يا گالري ها رهايي يافته است و اين امر سبب افزايش ديد يا منظر هنري هنرمند گرديده است.