بهداشت روانى شاخه‌اى از بهداشت عمومى است که در درجه اول به پيشگيرى از وقوع بيمارى و در درجه دوم به تشخيص به‌موقع بيمارى‌ها، اقدام فورى براى درمان آنها و در نهايت به يارى فرد مى‌پردازد تا از توانمندى‌هاى باقى مانده او حداکثر استفاده را بنمايد.    
گفتنى است که تأمين بهداشت روانى به سادگى بهداشت جسمانى نيست، زيرا عواملى که بيمارى‌هاى جسمانى را ايجاد مى‌نمايند تقريباً شناخته‌ شده‌اند. به‌ويژه راه‌هاى پيشگيرى و درمان بيمارى‌هاى عفونى و تب‌زا، براى پزشکان کار ساده‌اى است و توصيه‌هاى سهل‌الوصولى را مى‌توانند براى عموم داشته باشند. عوامل بيمارى‌زا و طرز سرايت آنها مى‌تواند توضيح داده شود و راه‌هاى پيشگيرى آن اعمال گردد. ولى در مورد بيمارى‌هاى روانى هنوز وضع به اين روشنى نيست، زيرا در ايجاد و بروز بيمارى‌هاى روانى عوامل متعددى دخالت دارند و حتى در مورد برخى از بيمارى‌هاى روانى زمينه ابتلاء به آن قبل از تولد يعنى در دوران جنينى و يا دوران اوليه زندگى بعد از تولد شروع مى‌شود و همچنين عوامل رواني، فضا و جو روانى حاکم در خانواده و نحوهٔ برخورد والدين با فرزندان از اهميت ويژه‌اى برخوردار است.به‌طور خلاصه مى‌توان گفت که بهداشت روانى عبارت است از تأمين سلامت فکر و روان در جهت سازگارى و تطبيق فرد با خود و با محيط زندگي، قدرت پذيرش واقعيت‌هاى موجود و شکوفائى استعدادهاى بالقوه خويش

کلیات بهداشت روانی
اصول بهداشت روانى
احترام فرد به شخصيت خود و ديگران
شناخت محدوديت‌ها و توانائى‌ها در خود و افراد ديگر
پى بردن به علل رفتار
توجه به تماميت وجود هر فرد
شناسائى نيازها و انگيزه‌هاى مسبب رفتار انسان
سلامت جسم و روان
سلامت روانى
اهميت سلامت روانى
معيارهاى سنجش رفتار نابهنجار
۱. ملاک آمارى:    
۲. ملاک فردى:    
۳. ملاک اجتماعى:    
ملاک‌هاى رفتار غيرعادى در کودکان
سن
جنس
تدام يک رفتار غيرعادى
اوضاع خاص زندگى
مجموعه عوامل فرهنگى - اجتماعى
دامنه اختلال
نوع نشانه و يا علامت رفتارى
شدت و تکرار يک علامت رفتارى
تاريخچه بهداشت روانى
. دورهٔ ارگانيک از قرن شانزدهم به بعد:
۲. دورهٔ روان‌شناختى از حدود سال ۱۸۸۰ ميلادى به بعد:    
تاريخچهٔ بهداشت روانى در ايران