مقدمه:
ايران كشوری پهناور با تمدن چندين هزار ساله و داراي معماري اصيل به سبك هاي پارتي و پارسي است كه بناهاي همچون پاسارگارد ،تخت جمشيد ، قصر شيرين ،طاق كسري و... را از خود به جا گذاشته است.پس از فتح ايران توسط مسلمانان و ورود مذهب نوپاي اسلام به اين سرزمين نياز به مكاني به نام مسجد پديدار شد.
مسجد سجده گاه انسانی است که خود مسجود ملاَیک بوده است.مسجد جایگاه امن برای پیوند روح آدمی با خالق هستی است و محل پاکترین و صمیمانه ترین آشنایی ها و ارتباطات میان بندگان خداست. آمیختگی صفات خدادادی این مکان مقدس با هنرمعماران اهل دل بناهایی خلق کرده است که علاوه بر حظ بصر˛ روح خسته آدمی را برای لحظاتی هر چند کوتاه از قفس تن می رهاند و آرامش مي بخشد. با توجه به اينكه در ايران الگويي براي ساخت مسجد وجود نداشته ،ايرانيان تازه مسلمان با اشتياق فراوان كه به اسلام و پيامبرش داشتند روش ساخت مساجد خود را از مسجد النبي  در مدینه الهام گرفتند و اين شيوه ای تقليدي براي ساخت اولين مساجد در ايران و پایه گذار سبک خراسانی شد. به مرور زمان تغييراتي در اين سبك پدید آمد كه باعث شکل گیری سبكهاي رازي و آذري و ... شد.