كوير انتهاي زمين است .پايان سرزمين حيات .در كوير گويي به مرز عالم ديگرنزديكيم و از آن است كه ماورالطبيعه را كه همواره فلاسفه از آن سخن گفته اند و مذهب بدان مي خواند در كوير به چشم مي توان ديد ،مي توان احساس كرد. با آنكه بخش عظيمي از كشورمان كويريست اما اكثر مردم تصور درستي از اين مناطق ندارند. قبل از ورود به هر بحث در زمينه معماري كويري و توسعه حيات در اين مناطق ،بهتر است تعريف كاملي از كوير و نحوه پيدايش آن ارايه داده شود.آنچه در فرهنگ دهخدا در تعريف واژه كوير آمده چنين است كويرهاي ايران درياهاي قديمي خشك شده اي است كه به تدريج آب آنها تبخير شده ،املاح موجود در آنها رسوب كرده و اراضي باير نمك زار و بي حاصلي را تشكيل داده است .در بعضي نقاط اين كويرها رشته هاي منفردي از كوههاي اطراف پيش آمده و تشكيل نواحي كوهستاني بسيار خشك مي دهدو چون هواي اين نواحي بسيار خشك است اختلاف درجه حرارت در آن بيشترمحسوس است به قسمي كه درجه حرارت روز در حدود 65 تا 70 درجه و حرارت شب در حدود 3ال ي صفر درجه است به همين جهت سنگ كوههاي مذبور براثر اختلاف درجه حرارت متلاشي شده وبه صورت شن و ماسه در مي آيد و دستخوش باد قرار مي گيرد.تپه هاي شني كه آنها را عموما ريگ روان مي گويند تشكيل رشته هايي به طول چندين كيلومتر و به ارتفاع چهل متر مي دهد كه پيوسته محل آنها در تغيير است.در ناحيه كويرآب بسيار كم است ،قناتها و چشمه سارها به غايت كم آب و اغلب شوراست.