در اين پژوهش تأثير دو شيوه پياده‌روي، تداومي و تناوبي در سراشيبي بر آنزيمهاي CPK و LDH سرم در پسران مبتدي 15 تا 18 ساله بررسي شد.
19 پسر غيرورزشكار 15 تا 18 ساله (10 نفر در گروه فعاليت تداومي و 9 نفر در گروه تناوبي)، به صورت تصادفي از مدارس شهر همدان شركت داشتند. اندازه‌گيري برخي از مشخصات آنتروپومتريكي و فيزيولوژيك آن‌ها مانند: سن، قد، وزن، محيط ران، درصد ضربان قلب ذخيره و ظرفيت هوازي (با روش 170 PWC روي دوچرخه كارسنج) در دو گروه همسان بود.
صبح ناشتا پس از نمونه‌گيري پيش آزمون، افراد به ارتفاع 3000 متري كوه الوند انتقال يافتند تا 14 كيلومتر را با زمان 120 دقيقه و با شيب معين به طرف پايين كوه، پياده‌روي نمايند.
گروه فعاليت تداومي بدون استراحت، 14 كيلومتر را با شدت درصد ضربان قلب ذخيره معادل ميانگين ضربان در دقيقه پيمودند. گروه تناوبي مجاز به 23 قيقه استراحت تناوبي (در هر 3 كيلومتر5 دقيقه) بودند و تحت شدت درصد ضربان قلب ذخيره، معادل ميانگين ضربه در دقيقه همين مسافت را طي كردند.
پس از پايان فعاليت و در 24 و 72 ساعت ريكاوري باز هم نمونه‌گيري به عمل آمد، تا رفتار فيزيولوژيك آنزيمهاي CPK و LDH به عنوان نشانگرهاي بيوشيميايي درد در پاسخ به فعاليت پياده‌روي مورد بررسي قرار گيرد.
اطلاعات به دست آمده با استفاده از روش تحليل واريانس اندازه‌گيري‌هاي تكراري و آزمون t تجزيه و تحليل قرار گرفت و نتايج زير به دست آمد.
ميزان غلظت CPK در هر دو گروه تداومي و تناوبي افزايش داشته است و اوج آنزيم CPK در 24 ساعت ريكاوري (IU/L 554) معني‌دار بود . با آن‌كه انباشت LDH روند افزايشي داشته است. (IU/L 292)، اما، با الگوي تغييرات CPK در ريكاوري متفاوت مي‌باشد.
اين يافته‌ها نشان مي‌دهد كه، پايين آمدن از ارتفاعات به دو شيوه بدون استراحت يا با استراحت از جنبه اثرگذاري بر نشانگرهاي CPK و LDH با هم تفاوتي ندارند.