در بين اصول خط مشيء جنگل ارائه شذده توسط كنفرانس FAO در 1951 موارد زير مطرح شده است. هر كشور بايد بيشترين تعداد مردم‌اش  را تغذيه كند از حداكثر منافع موجود حاصل از ارزشهاي حفاظتي، توليدي، و جانبي جنگلهايش استفاده نمايد. اين امر ايجاب مي‌كند كع محافظت بايد در برابر اسيب يا خرابي توسط انسان صورت بگيرد يا در مواردي از قبيل آتش، حشرات، و بيماريهاي درخت اينكار انجام شود. بنابراين در يك خط مشيء جنگل حالت معيني از تمايل به سمت حفاظت حوزة جنگل از آتش بايد مورد توجه باشد و اين امر به نوبة خودش بايد در يك قانون در يك كشور مطرح گردد. چنين قانونگذاري كه مقداري از آن مؤثر است و مقداري از آن غيرفعال مي‌باشد در تعدادي از كشورها مطرح است. در جاي كه قانونگذاري غيرفعال است، اين امر معمولاَ براي اين حقيقت رديابي مي‌شود كه در واقع خط مشيء جنگل در ارتباط با محافظت در مقابل آتش، بطور صحيح تفسير نمي‌شود.لذا بايد تأكيد شود كه اولين كار در برخورد با يك مسئله آتش عبارت‌اند از فرمولبندي خط مشيء در سطح ملي است و تجربه نشان داده است كه يك بيان معين از خط مشيء براي راهنمايي صحيح و همكاري اقدامات بعدي، مطلوب است. در آغاز، ممكن است كه فقدان خط مشيء بيان شده احساس نشود زيرا افراد خوشبين كه مسؤل ورود كنترل هستند داراي اهداف تعيين شده و واضحي مي‌باشند. اما وقتي كه يك سازمان كنترل آتش توسعه مي‌يابد و مسؤليت‌هاي وسيعي تخصيص داده مي‌شود، ابهام پرهيزمي‌گردد اگر يك خط مشي‌ء معين مطرح گردد.يك بيان خط مشيء در اين سطح بايد وسعت پيدا كند و بايد طوري تصور شود كه فوراَ براي اصلاح در پرتويي شرايط متغير و تجربه، قابل سازگاري باشد.

خط مشيء در سطح ملي
تأثير آتش برروي ارزشهاي جنگل
دورنماي حفاظت مورد نياز:
مسؤليت براي حفاظت از آتش:
اظهار خط‌ مشي:
طرح‌ريزي يك برنامة حفاظت:
عوامل مورد نظر:
حالتهاي آتش‌سوزي