اين روزها چون فضا، فضاي انتخاباتي است عمدتا به يك واقعه پيش رو پرداخته مي‌شود و نگاهي كه به پديده انتخابات مي شود نگاه لحظه اي است به پديده اي كه قرار است در يك روز معين اتفاق بيفتد و مردم در آن شركت كنند و تمام شود. اگر بخواهيم با رويكرد تاريخي به انتخابات نظر كنيم ابعاد ديگري هم از اين اتفاق پيش رو شناخته مي‌شود و اهميت اين اتفاق را بيشتر مي كند و به ما نشان مي دهد كه بر خلاف تصوري كه پس از انقلاب چنان به شدت القاء كردند كه گويا اصلا تاريخ بشريت از سال 1357 به بعد شروع شده و قبل از آن هيچ تاريخي نداريم خواهيم ديد كه درخت رو به رشد دموكراسي در ايران درختي است كه نهالش بيش از يكصد سال پيش در اين كشور كاشته شده. انقلاب ايران و جنبش اصلاح طلبي در امتداد جنبشي است كه در اين يكصد سال جريان داشته و شايد با همين نگاه تاريخي است كه مي توانيم بفهميم چرا با وجود اينكه همواره مخالفان انتخابات آنرا تحريم مي‌كنند و نارضايتي خود را اعلام مي‌دارند با اين حال نيمي از مردم در انتخابات شركت مي‌كنند . وقتي كه ما قدمت اين رفتار را و پديده انتخابات را در كشورمان بشناسيم مي فهميم كه انتخابات امري است كه به صورت عادت درآمده و در جامعه ما نهادينه شده است. دقيقا به همين دليل است كه نه تنها كساني كه مي خواهند به نحوي مانع شركت مردم در انتخابات شوند و از طريق تحريم مبارزه سياسي مي‌كنند موفق نمي‌شوند بلكه متقابلا رژيم سياسي نيز هميشه در اهدافش ناموفق است يعني آنها هم با وجوديكه با شگردهاي مختلفي چون خشن ترين نوع نظارت استصوابي به ميدان مي آيند اما هيچ گاه نتوانسته انددر طول 25 سال گذشته مجلس يكدستي ايجاد كنند علت اين امر بر‌مي‌گردد به پيشينه تاريخي اين پديده و بنابراين انتخابات نه به عنوان يك واقعه پيش رو و زودگذر بلكه انتخابات و شركت در آن ادامه معماري بناي رفيعي است كه پيشينيان ما در گذشته ساخته اند و ما هم مي‌خواهيم آنرا ادامه بدهيم.

مجلس اول
اولين قانون در انتخابات ايران
مجلس دوم:
مجلس سوم
مجلس چهارم:
مجلس پنجم
مجلس ششم و هفتم
مجلس سيزدهم:
مجلس چهاردهم:
مجلس پانزدهم:
مجلس شانزدهم
مجلس هفدهم
مجلس هجدهم