استفاده از مواد شيميايي از زمانهاي بسيار دور متداول بوده است. مصريان قديم گچ تكليس شده ناخالص را بكار مي‌بردند يونانيان و رومي‌ها سنگ آهك تكلنيس شده را مصرف مي‌كردند و بعداَ آموختند كه به مخلوط آهك و آب، ماسه،سنگ خردشده يا آجر و سفال‌هاي شكسته نيز اضافه كنند اين اولين نوع بتن در تاريخ بود. ملات آهك درزير آب سخت نمي‌شود و رومي‌ها براي ساختمان‌سازي در زير آب، سنگ و آهك و خاكستر آتشفشاني با پودر بسيار نرم سفال‌هاي سوخته شده را با هم آسياب مي‌نمودند و بكار مي‌بردند سيليس و آلومين فعال موجود در خاكستر و سفال با آهك تركيب شده و آنچه به اسم سيمان پوزولاني  (پوزولان از اسم دهكده pozzuli كه در نزديكي آتشفشان وزو قرار دارد و براي اولين بار خاكستر آتشفشاني را در اين محل پيدا نمودند گرفته شده است). شناخته شده است را توليد مي‌نمايد نام «سيمان پوزولاني» را تا به امروز براي توصيف سيمانهايي كه بآساني از آسياب نمودن مواد طبيعي در دماي معمولي بدست مي‌آيند بكار برده‌اند بعضي از ساختمانهاي رومي كه در آنها آجرها بوسيله ملات به يكديگر چسبانده شده‌اند مانند
Coliseum در روم و  pont du Gard در نزديكي Nimes و سازه‌هاي بتني مانند ساختمان pantheon در روم تا امروز باقي مانده‌اند و مواد سيماني آنها هنوز سخت و محكم است در خرابه‌هاي نزديك pompeii اغلب ملات بهم چسباننده سنگها كمتر از خود سنگها كه نسبتاَ سست مي‌باشد هوازده شده است.