در این دوران معماری در اثر استفاده از مصالح صنعتی و سر مشق حاصل از اجرای کار صرفا تخصصی توسط ماشین ها دستخوش انقلاب شد.قدرت عظیم مصالح ساختمانی جدید در اختیار معمار قرار گرفت و انعطاف بی سابقه ای در طراحی فضاهای داخلی ساختمان هایش به وی داد.
در این دوران در ساختمان ها از قدرت کشش فوق العاده آهن و قدرت فوق العاده شکنندگی یا تراکم بتون تواما با هم برای نگه داشتن بارهای عظیم ساختمانی استفاده شد استخوان بندی آهنی ضرورت تاریخی مهار کردن فشارهای پیشرانه با دیوارهای مقاوم را زاید و استفاده از دیوارهای سنگین حمال را نا لازم کرد. بدین صورت ضرورتهای ثبات و نگه داری از بارهای ساختمانی را می توان چنان تابع ضرورت های سودمندی و زیبایی بنا کرد که در تاریخ معماری سابقه نداشته باشد تضادهای بنیادی و حرکت در جهت خلاف سنتها در معماری این دوران سبکهایی به وجود آورد که در گذشته بی سابقه بود . معماری همراه با تمام هنرهای دیگر در زیر سایه تکنولوژی قرار گرفت.
به بیانی دیگر در این دوران معماری و مهندسی به یکدیگر نزدیکتر شدند وقالبا در وجود یک شخص تجسم یافتند کارایی ساختمان در این دوران در درجه اول قرار گرفت وشکل ساختمان تابع آن پنداشته شد به صورتی که هیچ شکل معینی وجود ندارد که بتواند کارایی یک ساختمان را بر آن منطبق ساخت.