بیان مسئله:
خانواده، نخستین و بنیادی‌ترین نظام نهادی، عمومی و جهانی است که برای رفع نیازهای حیاتی و عاطفی انسان و بقای جامعه ضرورت تامّ دارد. روابط مناسب در جامعه براساس روابط مناسب در خانواده شکل می‌گیرند یعنی هر اندازه، روابط درون خانواده مناسب‌تر باشد؛ خانواده و به‌تبع آن، جامعه، از ثبات و استحکام بیشتری برخوردار است (ستیر ، 2009).
رضایت‌مندی زناشویی، یکی از مهم‌ترین شاخص‌های سالم‌بودن عملکرد نهاد خانواده و زمینه‌ساز فضای مناسب برای تلاقی و تبادل احساسات و عواطف مثبت زوج‌ها است؛ از این‌رو، در زندگی زناشویی، توانایی درک و پذیرش افکار، احساسات و عواطف یکدیگر با احساسات رضایت‌مندی بیشتری همراه است (موریس، کارتر، 2001). گاتمن (2010) بر این باور است که در ازدواج‌های مستحکم، مردان و زنان در احساس عمیق و معنادار با هم مشارکت می‌کنند. هدف آن‌ها فقط سازش و کنارآمدن با هم نیست؛ بلکه چیزی فراتر از آن، یعنی پشتیبانی از آمال و آرزوهای یکدیگر و معنا و منظوردادن به زندگی همدیگر است و در این راستا، احترام متقابل و افتخار به طرف مقابل، نقش بسزایی دارد. هرگونه کوتاهی در غنی‌سازی روابط، موجب برخورد غیرمنطقی با حوادث پراسترس و اختلافات زناشویی می‌گردد که می‌تواند به گرفتارشدن در منازعات طولانی و بی‌فایده یا احساس انزوا و تنهایی منجر شود.
رابطة زناشوییِ درگیر با طلاق عاطفی، زمینه‌سازی قوی برای ایجاد افسردگی و اضطراب و ناامیدی به‌خصوص در زنان است (برنز ، 2011). تحقیقات گاتمن (2010) نشان داده است که آشفتگی زناشویی به‌شدت بر عملکرد زیستی بدن تأثیر می‌گذارد. براساس این تحقیقات، افرادی که از زندگی زناشویی رضایت دارند، عمر طولانی‌تری خواهند داشت و کمتر از آدم‌های مطلّقه یا ناراضی از ازدواج، بیمار خواهند شد. چانگ (2009) در پژوهشی با عنوان «رضایت‌مندی زناشویی در روابط صمیمانه»، به این نتیجه رسید که هرچند وجود چنین تفاوت‌هایی محرز است، اما هنوز علت دقیق آن روشن نیست. بخشی از پاسخ شاید این باشد که در ازدواج نامناسب، افراد به برانگیختگی جسمی پراکنده و مزمن دچار می‌شوند. به‌عبارت دیگر، توأماً در معرض فشار جسمانی و استرس روحی قرار می‌گیرند که باید از آن گذر کنند. این مسئله، به سرعتِ فرسایش جسم و روان می‌افزاید و می‌تواند خود را به شکل ناخوشی‌هایی مانند فشار خون، بیماری قلبی، اضطراب، افسردگی، خشونت و میل به خودکشی نشان دهد و در موارد نادر، به ارتکاب قتل نیز منجر شود. طلاق یکی از مهم‌ترین آسیب‌های اجتماعی می‌باشد که خود، دارای ابعاد مختلفی از جمله، جریان‌های قانونی، موضوعات اقتصادی، واکنش‌های جامعه‌ای، واکنش‌های درونی زوج‌ها همچنین ابعاد فراروانی است که دربرگیرندة احساسات و واکنش‌های عاطفی نظیر گیجی، ناامیدی، شک، خشم، ابهام، تنهایی، پشیمانی و پذیرش می‌باشد (فینی و نولر ، 2004).
در ایران، برابر آمارهای ارائه شده، میزان سالانة طلاق در حال افزایش است، چنان‌که براساس آمار رسمی سازمان ثبت احوال کشور در نه‌ماهة اول سال 1389، نرخ طلاق نسبت به مدت مشابه در سال قبل 5/7درصد افزایش داشته است (به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی سلامت ایران، 1389). البته، نباید از نظر دور داشت که این آمارها به‌طور کامل، نشان‌دهندة میزان ناکامی همسران در زندگی زناشویی نیست؛ زیرا در کنار آن، آمار بزرگ‌تر اما کشف‌ نشده‌ای به طلاق‌های عاطفی اختصاص دارد، یعنی زندگی‌های خاموش و روابط سرد و تو خالی‌ای که زن و مرد ظاهراً در کنار هم زندگی می‌کنند ولی هیچ‌گاه تقاضای طلاق قانونی نمی‌کنند (بخارایی، 1386). در واقع، در این رابطه، ضعف ارتباطی زن و شوهر منجر به سردی همة روابطی می‌شود که یک زوج می‌توانند با هم داشته باشند، مانند رابطة جسمی، عاطفی، کلامی و حتی روحی. زوج‌ها در بیگانگی دنیای یکدیگر گم شده‌اند و به‌جای همسر، برای هم حکم هم‌خانه را دارند؛ هم‌خانه‌هایی که به‌لحاظ فاصلة روحی و جسمی، خط قرمزهایی برای همدیگر مشخص کرده و هر کدام در خلوت خود دیگری را متهم می‌کنند. والر (1938) اولین محققی بود که مطرح کرد طلاق ممکن است ریشه در سرخوردگی زوج‌ها داشته باشد. سرخوردگی و فرسودگی زناشویی،با کاهش تدریجی دلبستگی عاطفی و عواطف مثبتهمراهاست. دریکازدواجسرخورده،یکی یاهردو نفر زوج، ضمن تجربة احساس گسستگی از همسر و کاهش علایق و ارتباطات متقابل، نگرانی‌های شدیدی در خصوص تخریب فزایندة رابطه و پیشروی به سوی جدایی و طلاق دارند (کایزر ، 2004).