بیان مساله:
عليرغم دستاوردهاي بزرگ بشريت در عرصه‌هاي مختلف علمي، فناوري، اقتصادي و اجتماعي، جامعه جهاني در حالي وارد قرن بيست و يكم شده كه تهديدهاي ناشي از معضلات اجتماعي بر پيشرفت و سعادت انسان‌ها سايه افكنده و رفاه انسان‌ها را با خطر، مواجه ساخته است. در اين عرصه اعتياد و موادمخدر در رأس تهديدهاي اجتماعي قرار گرفته به گونه‌اي كه به عنوان يكي از چهار بحران جهاني هزاره سوم تلقي شده است. بر اساس اعلام سازمان ملل متحد (سال 2007) حدود 208 ميليون نفر از جمعيت بين سنين 15 تا 64 سال (معادل 8/4 درصد) در 170 كشور جهان حداقل سالي يك بار اقدام به مصرف موادمخدر و روان‌گردان‌ها مي‌نمايند (اميري، خسروي، آدابي، صادقي، 1388). بر اساس شواهد موجود ميانگين سن شروع اعتياد رو به كاهش بوده و اعتياد در همه سطوح تحصيلي، شغلی و طبقه اقتصادي و اجتماعي نفوذ كرده و هيچ فرد و هيچ محيطي از اين پديده شوم در امان نمي‌باشد ( خالقي پور،1381).
برخلاف دهه‌های پیشین که مصرف مواد تقریبا فقط به مردان اختصاص داشته است، در حال حاضر اعتياد به مواد مخدر يكي از مشكلات بهداشتي، درماني و اجتماعي زنان می‌باشد. اعتیاد زنان نه تنها منجر به آسيب‌هاي شديد و عميق جسمي و رواني در زن معتاد مي‌گردد، بلكه آسيب‌هاي اجتماعي نظير افزايش طلاق، بزهكاري، فحشا و بيكاري را نيز در بر دارد. این پدیده يكي از معضلات عمده بهداشتي كشور ایران و مسبب شيوع برخي از بيماريهاي عفوني نيز مي‌باشد به نحوي كه از ميان موارد گزارش‌شده آزمايش مثبت ويروس ايدز تا كنون شصت درصد آن‌ها به علت رفتار اعتياد تزريقي به ويروس عامل ايدز آلوده شده‌اند (اسعدي،1379). بررسي‌هاي محدود انجام شده در زمينه ميزان شيوع اعتياد در ايران، همگي مويد شيوع نسبتاً بالاي اعتياد در كشور هستند. با در نظر گرفتن نرخ 3 درصدي رشد جمعيت در طول دو دهه گذشته و شيوع  بالاتر اعتياد در گروه سني 25-18 سال، به نظر مي‌رسد كه پديده اعتياد در دهه‌هاي آينده تظاهر انفجارآميزي خواهد داشت (اميري، خسروي، آدابي، صادقي، 1388).