بیان مسأله :
علی رغم توجه روزافزون علم پزشکی به جنبه هاي عصب شناختی بیماري صرع 1 ، نیمرخ روانی این بیماري اغلب نادیده گرفته شده است، بخشی که کیفیت زندگی و رضایت از زندگی این بیماران را قویاً تحت تأثیر قرار می دهد بیماران مبتلا به صرع، به دلیل داشتن ادراك منفی از خود ، تمایل زیادي به نسبت دادن شکست ها به ناکارآمدي خود دارند، شکست هایی که بعضاً ناشی از تبعات دارا بودن یک بیماري نورولوژیک است و این حس ناکارآمدي و درماندگی را به سایر تجارب خود نیز منتقل نموده و عملاً بسیاري از فرصت هاي عملکرد موثر را از خود میگیرند و به جاي حل صحیح مساله به انزوا و درماندگی روي می آورند. صرع، باورها و نگرش هاي زیربنایی ناکارآمدي ایجاد میکند که مهارت هاي سازگاري و توانایی مقابله با مشکلات خاصیک بیماري مزمن را تحت تاثیر قرار میدهد. بیمار مبتلا به صرع باورها و نگرش هایی در مورد خود شکل می دهد که از عقاید یک فرد عادي متفاوت است و این نگرشها به وسیله تجارب منفی مربوط به ابتلا به صرع تقویت شده و منجر به سطوح بالاي افسردگی 1 و اضطراب 2 مزمن و عزت نفس 3 پایینتر می شود؛ بطوریکه در جمعیت عمومی و در افراد مبتلا به صرع ، افسردگی معمولا با یک اختلال.( اضطرابی همراه است (به نقل از صالح زاده، نجفی و ابراهیمی ، 1390 مطالعات موجود یک رابطه قوي را بین اختلالات اضطرابی، افسردگی و صرع نشان می دهند.نزدیک به نیمی از بیماران مبتلا به صرع افسردگی را تجربه می کنند و حدود یکی از هر 5 نفر اختلال اضطراب منتشر را تجربه می کنند.میزان اضطراب مشابه با سایر افراد با شرایط مزمن پزشکی دیگر مثل آسم یا دیابت است.همانند سایر شرایط مزمن پزشکی بنظر می رسد زندگی با صرع خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی را افزایش دهد (موسسه ملی صرع .( استرالیا 2010،4 در بعضی مطالعات البته نه در همه آنها فراوانی تشنجها با شدت اضطراب مرتبط بوده است .بااینحال هنوز فراوانی تشنج با میزان اضطراب غیرمرتبط دانسته می شود چراکه این درك فرد از خطر (افتادن یا مردن) است که اساسی