اصفهان يكي از شهرهاي تاريخي ايران است كه در دوران اسلامي به‌خصوص در زمان حكومت صفويان به‌دليل موقعيت ويژه‌اش رونق خاصي در معماري يافت. از ويژگي‌هاي بنيادي معماري دوران صفويه نيز توجه و تأكيد بر عنصر تزيين است. از اين رو بناهاي اصفهان در اين دوره منبع مهمي براي بررسي عنصر تزيين در معماري اسلامي ايران به‌شمار مي‌رود
دوران صفویه را یکی از درخشان ترین اعصار هنر و معماری ایران می دانند چرا که در تمامی زمینه ها از جمله معماری و تزئینات آن گرفته تا منوسیقی و فلسفه، ایران شاهد رشد و شکوفایی چشمگیری بوده است.
اما آنچه در معماری ایران به نام سبک یا شیوه اصفهانی معروف است و در متون غربی تحت عناوینی چون: معماری صفوی، قاجاری، افشاری و زند-قاجار شناخته می شود، به اندک زمانی قبل از پیدایش سلسله صفویه باز می گردد لذا خواستگاه آن اصفهان نبوده و اولین بناهای این شیوه از معماری مربوط به دوران حکومت ترکمانان قره قویونلو است، قومی که هرج و مرج اواخر دوره تیموری قدرت در غرب و شمال غرب ایران به دست گرفته بود.
سرانجام با به قدرت رسیدن فردی به نام اسماعیل از نوادگان شیخ صفی ،عارف قرن 8، در سال 907 هجری قمری سلسله صفویه در تبریز به قدرت رسید.
با آغاز سلطنت عباس میرزا در سال 995 هجری قمری و انتقال پایتخت به اصفهان بود که این شهر به نهایت آبادانی و شهرت خود رسید و شماری از مهم ترین بناهای ایران را در خود جای داد
در این زمان به علت نیاز فراوان به توسعه شهری و ساختمان سازی، مساجد باشکوه در کنار کاخ های حکوتی قرار می گرفت و سایر بناهای شهری چون مدارس، حمام ها، بازارها و کاروانسراها نیز بسیار مورد توجه واقع شد که مهمترین نمونه های آن شامل: مسجد امام اصفهان، مسجد شیخ لطف الله، میدان نقش جهان، کاخ عالی قاپو، کاخ هشت بهشت و ... می باشد.