فلسفه وجودی حکومت از نظر تاریخی از زمانهای  سقراط و افلاطون و پیش از آنها وجود داشته و اندیشه وران آن زمان همواره در زمینه به بحث و گفتگو می نشسته اند. در دوران باستان رفتار آدمی با اسطوره ها و باور های اساطیری آمیخته بود. میتوان گفت که شیوه تفکر دراین  دوران بر محور جهان شناسی می چرخید و برنامه کار آنان گذار از دنیای اسطوره ای به عقل وخرد بود. اما توجه سقراط به مسأله ء انسان و جایگاه انسان در جامعه بود. افلاطون فلسفه وجودی حکومت را یک پدیده طبیعی انسانها و یک ضرورت عقلانی بر خاسته از نیاز مندی های زندگانی "طبیعی ـ عقلانی" انسانها که از اراده و اختیارآنها منشأ میگیرد میداند. ارسطو انسان را "حیوان سیاسی" یا " اجتماعی" با حضور در "مدینه" و زندگی در آن میداند.جوهر ذات انسانی در جهان، حاصل حضور او در مدینه و زندگی در آن است... کشور داری عالی ترین شکل نمادین یک جامعه می باشد. و هدف آن چیزی جز تفکر و اندیشه گرائی در جهت منافع جامعه نیست. فلسفه ء سیاسی تا زمانهای قرون وسطی بر محور همین ایده ها ی افلاطونی و ارسطوئی می چرخید  و در جوامع تاریخی بخصوص غرب نیز  بر مبنای آن تفسیر و توجیهه می گردید.
اما باظهور مسیح و همچنین ورود الهیات مسیحی در کالبد امپراطوری روم باستان تفاسیر متفکرین در مورد مفاهیم  اولیه زندگی اجتماعی نیز دچار تغییرات گسترده ای شد  که از جمله مفاهیم مربوط به حکومت، سیاست، دولت و ... باز تعریفی دوباره شد. در این راه آبای کلیسا و متفکران مسیحی ابتدای قرون میلادی بسیار تلاش کردند و سهم به سزایی در شکل گیری نظام فکری نو در مباحث اجتماعی سیاسی داشتند. دوره‌ای که ما آن را "دوره پدران کلیسا" می‌نامیم‌، از زمان خاتمه نگارش عهدجدید (حدود ۱۰۰ میلادی‌) آغاز و به شورای کالسِدون ختم می‌شود. این دوره به این علت "دوره پدران کلیسا" نام گرفته که چهره‌های برجسته‌ای که "پدر کلیسا" نامیده می‌شوند، در آن می‌زیسته‌اند، چهره‌هایی نظیر ژوستینِ شهید، ایرِنیوس‌، اُریجن‌، ترتولیان‌، و آگوستین‌. با اینکه کلیسا در برخی از بخش‌های این دوره تحت جفا بود، اما با اینحال‌، الهیات مسیحی به شکوفایی چشمگیری دست یافت‌، طوری که اثرات آن تا به امروز نیز در کلیسا مشهود است‌.